JUBILÄUMSFEST
CALI & STÄFFE 2006
Auftritt Cali als Conférencier Heinz-Rüdiger
Schnauze
Cali:
Grüezi mitenand. Min Name isch Heinz-Rüdiger Schnauze. Ich
bin de Hofnarr vo de Vereinigung schwäbisch-alemannischer Narrenzünfte
und ich han de ehrevolli Uftrag kriegt, als Conférencier durch die
Jubiläumsparty „10 Jahre Cali&Stäffe“ z füehre.
Ich han mich in dieser Funktion gäge viele hochkarätige andere
Bewerber chönne doresetze. Z’erscht hend sie en gwisse Herr Bühlmann
oder Brüllmann wölle verpflichte. Aber Mann o Mann, das hett en
Wirbel gä. Us Protest gäge die Nomination hend sich d Städtlihüüler
per sofort ufglöst.
Als witere Kandidat isch eine ghandlet worde, wo au sehr guet und luut
rede cha, en gwisse Rudolf Frey. Aber mini Kliente hend denn befürchtet,
dass de Rudi de Termin vom Jubiläum chönnti verpasse. Oder no schlimmer:
Dass er bim Dessert en Rückkommensatrag stelle würdi, will er vergässe
het, d Vorspiis lo serviere.
Also isch d Wahl denn uf mich gfalle, die Jubiläumsfiir
z’ moderiere unter dem Motto: Der Beethoven hett nur 9 Symphonien gschafft,
Cali und Stäffe bringe scho s 10. Programm!
Hütt obe wemmer de Ablauf nomol churz bespräche. Die beide Jubilare
sette jede Moment iiträffe.
Auftritt Stäffe unter den Klängen von Beethovens „Freude
schöner Götterfunken“.
Cali:
Es schöns Geburtstagskleid hesch do, Stäffe. Isch das en
Cali-Torte?
Stäffe:
Dumme Seich, die Torte isch viel grösser
und besser: das isch die neui Stäffe-Torte!
Cali:
Wo hesch denn de Cali?
Stäffe:
Dä hett weder emol kei Zyt. Sit dä Zunftmeister isch,
gseht mer ne chum no. Wahrschinlich gett er grad weder irgendwo es Interview,
damit sin Grind morn weder i de Ziitig isch.
Cali:
Aber ohne Cali chömmer doch die OK-Sitzig für die Jubiläums-Party
ned abhalte. Dä muess doch deby sii.
Stäffe:
Dumme Seich. Dä macht sowieso, was ich säge.
Cali:
Aber de Cali...
Stäffe:
Cali, Cali, Cali:
Cali-Torte, Cali-Plakette, Cali-Fotos, Cali-Baum,
Cali-Predigt, Cali-Sprüch, Cali-Gsang, sogar en Cali-Marsch hed d’Zunftmusig
im Gampi urufgfüehrt: immer nur Cali, Cali, Cali.
Cali:
Jo, aber...
Stäffe:
Wenn die Lüüt wüsste, dass ich hinter all dene
Uftritt vom Zunftmeister stohne. Ich organisiere alles, ich schriibe alles.
Wäg dere Predigt a de Narremäss bini äxtra of Rom abe greiflet
und ha mitem Benedikt dä Text besproche.
Cali:
Jetzt beruhig dich doch. Ich mein ja nur, das Duo heisst halt Cali&Stäffe
und wenn mir die Jubiläumsparty wennd organisiere hött, do setted
scho beidi deby sii.
Stäffe:
Los, wennds die beruhigt, wenn de Cali wenigstens virtuell awäsend
isch, denn chöne mer jo es Bild vom ihm ufstelle. Das isch jo wie bim
Fidel Castro in Kuba, dä Persone-Kult.
Stäffe präsentiert ein Poster von Cali und
stellt es auf.
Cali:
Apropos Kuba und Personekult: Ich han sowieso de Idruck, das vereinigte
Willisau nämi immer mehr kommunistischi Züg a.
Stäffe:
Das isch jetzt aber doch übertriebe. Wie chonsch do druf?
Cali:
Jo wäge dere subversive Cuba-Bar im Grüter-Gässli.
Und vor de neue Gmeindsverwaltig baueds en Muur schlimmer als zu de truurigste
DDR-Ziite!
Stäffe:
Die Muur hett scho ihre Sinn, wenn mer gnau luegt.
Cali:
Denn erklär mir mol, wofür die söll guet si.
Stäffe:
Das sind die neue Willisauer Urnegräber.
Cali:
Wie bitte? Urnegräber?
Stäffe:
Do wird emol d’Äsche vo allne biigsetzt, wo ihri
politische Ambitione noch de Fusion vo Stadt und Land hend müesse begrabe.
Cali:
Seltsame Bräuche. Aber jetzt müessted mir ändlich die
Jubiläumsparty organisiere.
Stäffe:
Richtig, d Iladigschärtli settid scho lang use. Ich werde öppis
Originells gestalte.
Cali:
Entschuldigung, aber ich bin ned ganz sicher, ob du de richtigi Maa
bisch für dä Job, wenn ich mir die Bemerkig erlaube darf...
Stäffe:
Wo fählts der eigentlich? Was erlaubsch du dir?
Cali:
Ich meine nur: En Grafiker, wo a de Städtlifasnacht die altehrwürdige
Karnöffelzunft mit „Karnäffelzunft“ aschriibt.
Stäffe:
Das hett dänk zum Motto vo dem Umzug passet: Det het mer
de Lüüt ou es A wölle für nes U verchaufe.
Cali:
Also chömed mer zum Apéro.
Stäffe:
Richtig, de Apéro mache mer i de Gulp obe.
Cali:
Aber das Gebäude wird doch abgrisse.
Stäffe:
Chasch dänke, das stoht no länger als de Löie.
Cali:
Jo, es gitt scho wieder ganz neui Projekt für die Gulp.
E Vision isch gfrogt.
Stäffe:
E Vision? Tued das ned weh?
Cali:
Wie mers nimmt. D Agro-Vision zum Bispiel isch schon en ziemlich schmärzhafte
Prozäss.
Stäffe:
Mir chönnt jo die Agrovision i d’Gulp ue verlegge.
Zäme mit mim Bluegrass Festival gäb das es wunderbars multikulturells
Häppening.
Cali:
Das wär denn scho eher en Horror-Vision.
Stäffe:
Banause. Denn mache mer halt dä Apéro im Rothus.
Das stoht jo noch de Vereinigung ziemlich rot-los do.
Cali:
Nei, mer göhnd is Cuba Libre. Dä Schuppe lauft jo wie gstört.
Stäffe:
Und s Trixli stöhnt – es isch ned gloge:
„Hätt au üsi Metzg so zoge.“
Cali:
Jo, jo, üses Trixli. Wär hett das dänkt, dass äs
sooo grossi Sehnsucht noch Landluft hett und grad no e Monet vor de Fusion
uf Willisau-Land tued zögle.
Stäffe:
Das isch dänk en rein stüürtechnische Schachzug
gse. S Trixli verdient als Vermieteri vo de Cuba-Bar so viel Gäld, dass
sie d Stüürhöll Willisau-Stadt ufem schnellste Wäg hett
wölle verlo.
Cali:
De goht sie jetzt dänk bald uf Obwalde?
Stäffe:
Nein, Trixli, bitte ned, das chasch üs ned atue. Mir bruched
dich. Du bisch doch üses unvergänglichi Lieblingssujet.
Beide:
Trixli, Trixli, o bitte bliib do
Chasch de Willi eley jo lo go
Au de Hund würd mer ned vermisse
Würd dä künftig in Obwalde pisse.
Cali:
Nächsti Frog: Wo ässed mir a dem Jubiläumsfäscht?
Stäffe:
Das isch ned eifach z Willisau. De Schlüssel gitt jo scho
wieder de Schlüssel ab.
Cali:
Und im Mohre muesch noch de Bstellig zwei Stund schmore.
Stäffe:
S Foroom chonnt ned ufs nötige Quorum.
Cali:
De Adler, s Tübali und de Schwane müends wäg de Vogelgripp
zue tue.
Stäffe:
Und im Untertor isch d’Fiinstaub-Konzentration läbesgföhrlich
höch, wö sövu Göpple ufem Postplatz nochem richtige Wäg
sueche.
Cali:
S 6130 isch en Durchlauferhitzer für handglismeti Gastronome.
Stäffe:
Defür wirtet im Schlossfäld obe scho nes Johr lang
de glich.
Cali:
Kebab wär en Alternative. Aber en Schutt is Arsch als türkisches
Begrüessigsritual isch au ned jedermanns Sach.
Stäffe:
I d Chrone chömmer au ned go. Im Zytalter vo de Vogelgripp
chasch doch de Lüüt kei Güggali serviere.
Cali:
Ja, söscht mached denn üsi Gäscht nochem Piri-Piri
Harikiri!
Stäffe:
Vogelgripp, Rinderwahn, Hormonskandal: weisch afig nömme
was ässe hützotags. Am beste mir metzge alli die verbotene Kampfhünd
und serviere en Terrier-Terrine und en geschmorete Pitbull.
Cali:
Und zum Dessert gitts Willisauer Ringli.
Stäffe:
Das isch aber ned bsonders originell.
Cali:
Hesch du en Ahnig, die sind ganz höch im Kurs. Hesch ned gseh
a de Olympiade in Turin: do hend sie die Ringli sogar als Medaille brucht.
Stäffe:
Das isch s Verdienst vo de Frau Schwägler Beck. Die hett
so viel Ziitigs- und Färnseh-Uftritt gha, dass mer sogar z Turin uf
die Ringli ufmerksam worde isch. Bi jedere Unwätter-Katastrophe stoht
s Schwägler Mägi afig vor de Kamera.
Cali:
Jo, jo: ei Katastrophe chonnt sälte allei.
Stäffe:
Nochem Dessert bruchts de no es Verrisserli.
Cali:
Do sind ihr Willisauer jo a de Quelle mit eurem Original Willisauer.
Stäffe:
Du meinsch dä original Ostblock-Schnaps, wo mitere Willisauer
Etikette agschriebe isch. Nenei, do nämmer de lieber de Original Chäppalimatter
Stäffebrand.
Cali:
Aber wo fiire mer denn jetzt üses Fäscht, wenn kei Beiz
i de Lag isch, dä Grossalass z bewältige?
Stäffe:
Mir göhnd doch ine Waldhütte. Am beste i die vo de
Korporation.
Cali:
Guti Idee. Mir froge d’Korporation Stadt Willisau aa.
Stäffe:
Das heisst: Korporation Willisau-Stadt.
Cali:
Äbe nömme: Es heisst jetzt Korporation Stadt Willisau statt
Willisau-Stadt.
Stäffe:
Hä?
Cali:
Stadt Willisau statt Willisau-Stadt. Also anstatt Willisau-Stadt Stadt
Willisau.
Stäffe:
Läck, die Problem: Gottseidank heisst d Chäppalimatt
ou noch de Fusion no Chäppalimatt.
Cali:
En Musig müesste mer au no organisiere. Wie wärs mit de
Fäldmusik?
Stäffe:
Viel z’riskant. Bi dene weisch nie, öb si grad en
Dirigänt hend oder ned. Do nämmer viel lieber d Rohrmatt Musig,
do weiss mer, was mer hett.
Cali:
Scho, aber die träffed au ned immer s richtige Stück. Bim
Juniore-Fuessball-Länderspiel ufem Schlossfäld hend
d’ Rohrmättler für die irischi Mannschaft prompt die schottischi
Hymne gspielt.
Stäffe:
Denn mache mer halt Kako-Jazz mit de Napfruugger.
Cali:
Super Idee. Und de alt Zunftmeister Felix tritt als Solist am Saxophon
uf.
Stäffe:
Aber ned, dass er das arme Instrumänt vomene Napfruugger
weder malträtiert wie a de Fasnachtseröffnig.
Cali:
Kei Angst, de Felix isch guet versicheret und hett 50 Prozänt
vo dem Schade grosszügigerwiis übernoo.
Stäffe:
Worum nome 50 Prozänt?
Cali:
De Räscht hett är sich mit eme juristische Winkelzug erspart.
Ganz nochem amerikanische Justizsystem. Produktehaftig underem Motto: Wenn
es Saxophon kaputt goht, isch es noch Artikel 956, Absatz b, Unterabsatz
7c selber schuld, wöu s mangelhaft baued isch. Punkt!
Stäffe:
Super, de rüehre mer am Schluss vo üsem Fäscht
alli Täller und Gläser a Bode und der Gisler zahlt, wöu das
Gschirr ned wurftauglich isch.
Cali:
Genau, de müesst dä Gisler no sin Usstand zahle, bevor är
sich französisch verabschiedet.
Stäffe:
Lieber französisch verabschiede als tschechisch wie die
arrogante Globalisierer vo de Lego.
Cali:
Vielleicht müessted mer au no über es Sicherheitskonzept
für üses Fäscht nodänke.
Stäffe:
Scho organisiert. Ich ha bereits d Füürwehr für
dä Job verpflichtet.
Cali:
Öb das en gueti Idee isch? Die Willisauer Füürwehr
isch doch mängisch e chli übermotiviert und hett wölle wäge
zwei Zigarillos mit 20 Maa de ganzi Zunftrot us de Turmstube vom Schloss
evakuiere.
Stäffe:
Hesch rächt. Und de richtig Brandhärd finde sie au
ned immer. Bime Cheminée-Brand uf de Geissburg sind sie statt bim
Amrein Franz bim Amrein Robi i d Stube gstörmt.
Cali:
Das wär bem Ledi ned passiert.
Stäffe:
Neinei, dä hätti vorsorglich je 10 Füürwehrmanne
zu allne Amreins z Willisau gschickt.
Cali:
So, was fählt no für üses Fäscht?
Stäffe:
Öppis Besinnlichs müessted mer no ha.
Cali:
Vliecht en Mäss zur Eröffnig.
Stäffe:
Mitem neue Willisauer Pfarrer als Fästprediger.
Cali:
Natürlich, mitem Cali.
Stäffe:
Nei, hör uf, ned scho wieder, dä prediget viel z
lang.
Cali:
Vielleicht wär dä Pfarrer Sabo usem Baselbiet no z’ha.
Stäffe:
Oder mer nämed en muslimische Imam, das gäb e chli
Stimmig. Und de Böttu chönnt im Vorfäld no es paar heissi
Karikature veröffentliche.
Cali:
De schribt er wenigstens ned so negativ über die IWG und das
innovative Gewerbe im Städtli.
Stäffe:
De innovativsti isch de KAK.
Cali:
KAK?
Stäffe:
Kreiliger am Kirchplatz.
Cali:
Richtig, dä hett doch en Tag vo de offene Türe zur Beläbig
fürs Städtli vorgschlage.
Stäffe:
Genial. De wüssed d Lüüt ändlich, dass
mer die Gschäft au ungstroft darf beträte.
Cali:
Über d Finanzierig vo üsem Fäscht müessted mer üs
no einig werde.
Stäffe:
Mir mache en grossi Tombola mit sensationelle Prise.
Cali:
De Hauptpriis für d’Manne isch es Underwasser-Häppening
im neue Gschäft vom Reisebüro Bolliger.
Stäffe:
Und für d Fraue es Tête-à-tête mitem
Regierigshängst Büeume.
Cali:
So, ich glaube, mir hend alles.
Stäffe:
Nei, es Gruppefoti müemer no organisiere, mit allne Gäscht
ond de Behörde und so.
Cali:
Gueti Idee, aber schick de im Stadtrot Häller Edwin rächtzitig
en Iladig, damit er de Fototermin ned verpasst.
Stäffe:
So, jetzt hätte mer alles benenand. D’Hauptattraktion
vom Obe isch jo klar.
Cali:
Logo, en Uftritt vo de zunfteigene Brasil-Girls mitem Büsi als
Cheerleader!
Stäffe:
Ich wüsst no öppis attraktivers.
Cali:
Natürlich – de Cali...
Stäffe:
...und vor allem de STÄFFE!
Beide:
Cali – Stäffe – Cali – Stäffe – Cali – Stäffe...